Nieodzownym etapem studiów nad recepcją Quo vadis we Włoszech, jest przestudiowanie jej istnienia w obiegu literatury dziecięcej i młodzieżowej. Pierwsza adaptacja na użytek młodzieży pochodzi już z 1900 roku i ukazała się z programowym podtytułem „nuova traduzione ad uso della gioventù e delle famiglie” (nowe tłumaczenie dla młodzieży i rodzin): Quo vadis ? - romanzo storico di E. Sienkievicz; nuova traduzione ad uso della gioventù e delle famiglie. Tłum. ENRICO SALVADORI. Roma: Desclée 1900. W okresie międzywojennym pojawiły się liczne adaptacje i przeróbki powieści, dokonane z myślą o młodych odbiorcach. Po drugiej wojnie światowej powieść zdecydowanie postrzegana już była przede wszystkim jako klasyk literatury dla młodzieży, o czym świadczy barwna szata graficzna i ilustracje zamieszczane w wznowieniach powieści, nie tylko tych anonsowanych jako przeróbki i adaptacje, ale także w wydaniach będących w miarę kompletnymi wiernym przekładem oryginału. Wymaga przebadania, w jaki sposób adaptowano powieść na użytek młodzieży (często usuwano fragmenty uznane za zbyt nieobyczajne lub okrutne, ale przede wszystkim „odchudzano” książkę: pojawiały się tzw. riduzioni, czyli skróty). Inną, ciekawą formą adaptacji na użytek młodzieży były także wersje komiksowe: w latach sześćdziesiątych ukazała się dłuższa wersja komiksowa Quo vadis?, jako numer 8 serii wydawnictwa Sepim (Collana di romanzi celebri). Komiksowe wersje Quo vadis trafiały też na łamy gazet dla dzieci, takich jak np. „Giornalino” (Wydawnictwa San Paolo), gdzie w 1981 roku ukazała się wersja Rodolfa Tortiego, specjalizującego się w przerabianiu na narrację obrazkową klasyków literatury dziecięcej. Adaptacje te również wymagają osobnego omówienia.
