Pierwsza ekranizacja Quo vadis pochodzi z roku 1901 (trwała zaledwie 5 minut).
Quo vadis? Enrica Guazzoniego z 1913 r. było pierwszą epicką produkcją w dziejach kina i sukcesem na skalę światową; powodzeniem cieszył się także wypuszczony w 1924 włosko-niemiecki film w reżyserii George’a Jacoby’ego i Gabriellina D’Annunzia, w którym rolę Nerona zagrał Emil Jannings.
Ekranizacją oglądaną do dzisiaj był zrealizowany w 1951 film Mervyna LeRoya z Robertem Taylorem i Deborah Kerr, pierwszy wielki hollywoodzki blockbuster okresu powojennego.
W 1985 roku Rai Uno wypuściło sześcioodcinkowy serial telewizyjny na podstawie powieści (więcej o ekranizacjach Quo vadis i ich recepcji por. R. Scodel i A. Betterworth, Whither „Quo vadis?”. Sienkiewicz’s Novel in Film and Television, Blackwell, Malden–Oxford 2009).
Na polskim gruncie najbardziej znaną jest ostatnia ekranizacja powieści w reżyserii Jerzego Kawalerowicza.
Ekranizacje filmowe stały się we Włoszech podstawą popularnych fotoromanzi, czyli fotograficznych komiksów, w których do zdjęć z filmu dopisywano komentarz i kwestie dialogowe (pierwsze tego typu wydawnictwa pojawiły się w latach dwudziestych, w odpowiedzi na film z 1925 roku, kolejną falę przyniósł film LeRoya z 1951 roku (na temat zjawiska fotoromanzo, m.in. na podstawie ekranizacji Quo vadis, por. R. De Berti, Dallo schermo alla carta. Romanzi. Fotoromanzi, rotocalchi cinematografici: il film e i suoi paratesti, Vita e Pensiero, Milano 2000).